De geschiedenis van de Boekanier in Vrouwenpolder.
In 1972 begint het verhaal van de “Boekanier”, natuurlijk nog niet de “Boekanier” zoals die vandaag de dag bestaat, maar in de vorm van knus frituurtje genaamd “El Fuego” aan de Dorpsdijk in Vrouwenpolder. Het is een typische frituur uit de jaren ‘70 met verse frites en een kippengril waar tijdens een drukke dag in het seizoen toch al gauw zo’n 70 halve kippen van de gril rollen. Al gauw moest er uitgebreid worden en Vrouwenpolder kreeg er een gezellig dorpscafé bij, daar is toen de naam de “Boekanier” ontstaan.
Nautische elementen bepalen de sfeer
Leen van de Giessen en zijn vrouw Addy zochten een passende naam voor het café dat een nautische sfeer ademde, door de verzamelde modelbootjes en scheepsantiek. In 1976 opent café de “Boekanier” zijn deuren. Al snel werd het dorpscafé ook een gelegenheid waar men een hapje kon eten, immers de stroom toeristen groeide en daarmee ook de vraag naar gezellige restaurants.
Hotel voorziet in behoefte
In 1980 kwam er een groot perceel met daarop een woonhuis, grote boerenschuur en kruidenierswinkel te koop. Het idee speelde al langer om op Vrouwenpolder, in de dorpskern, een hotel te starten en daarmee aan de groeiende vraag te voldoen. De grond werd aangekocht. Vergunningen werden aangevraagd, wat in de praktijk nog een enorme tegenvaller bleek, want er werd bezwaar aangetekend tegen de plannen. Daardoor liep de sloop een jaar vertraging op en ondertussen steeg de rente in dat jaar naar de historische hoogte van 11,5 % !!! En zo kwam het dus dat Addy in 1982 de dagen voor de opening van hotel de “Palster”, zelf de gordijnen zat te naaien van de goedkoopste stof van de markt.
Sjopje
Vanaf de vliegende start loopt het hotel als een trein. Als ze een paar jaar draaien gaat het toch weer kriebelen. Er komt een winkelpand aan de dorpsdijk te koop, precies tussen het hotel en het café in. Leen en Addy zetten de eerste stappen op het pad van de detailhandel. Natuurlijk moeten hier ook de juiste papieren voor gehaald worden. Als alle benodigde papieren rond zijn, openen ze ‘t Sjopje, een typische toeristenwinkel met souvenirs, strandartikelen en badkleding.
Nieuw pand voor de Boekanier
Na jaren heen en weer pendelen met hotelgasten, tussen het café en het hotel, wordt er nagedacht over de mogelijkheid om het wat rustiger aan te gaan doen. Door het café/ restaurant in het hotel onder te gaan brengen, en het pand op nr. 34 te verkopen, hopen zij dit te realiseren. In 1990 nemen deze plannen een vaste vorm aan. Na de voorspoedige verkoop kan de grote verbouwing beginnen.
In 1990 heropent de “Boekanier“ op de nieuwe locatie. In het bestaande hotelpand, worden op de begane grond het restaurant en de bar gerealiseerd. De verzameling van Leen komt in het nieuwe pand veel beter tot zijn recht en ze zijn apetrots op het resultaat.
Eindelijk een terras
Tot 1993 is er inderdaad een zekere rust over hen gekomen. Dan komt echter de buurman te overlijden en ligt er een stuk grond naast de “Boekanier “, in ‘t zonnetje, te koop. Leen ziet direct de mogelijkheid er een prachtig terras te realiseren, iets wat de “Boekanier“ tot die tijd altijd ontbeerde.
Tot op de dag van vandaag zijn beste beslissing ooit, zegt hij.
Leen en Addy doen stapje terug
In 2009 is het mooi geweest. Leen en Addy gaan het eindelijk echt rustig aan doen. Ze stoppen met hun werk bij de “Boekanier“ en verkassen naar een rustige bungalow, in hun “hometown” Vrouwenpolder. De zaak wordt voortgezet door de beide kinderen, Joyce en Anthon en schoonzoon Björn.
In 2010 openen Joyce, Anthon en Björn in hetzelfde pand als ‘t Sjopje een ijssalon. “Sweethearts” verkoopt ambachtelijk ijs van ijsmakerij Gebo Gelato en is met zijn kleurige uitstraling een aanwinst voor het dorp. De ijssalon wordt dan ook met veel enthousiasme omarmt door zowel de toeristen als de dorpsbewoners.
Wat is eigenlijk een Boekanier?
Dat verhaal begint in de zestiende eeuw, toen een complex gezelschap van lijfeigenen, schipbreukelingen, ontsnapte misdadigers en politieke of religieuze vluchtelingen zich op het eiland “
Tortuga” (een klein rotsachtig eilandje voor de kust van voormalig Hispanjola) vestigden. In het begin hielden zij zich voornamelijk bezig met de jacht op wilde zwijnen en vee, voor de huiden, vlees en talk. Deze werden geruild met de bemanning van passerende schepen, voor munitie en andere voorraden.
Het woord of de naam “Buccaneer” (in het Nederlands verbasterd tot Boekanier) is uitgeleend aan de manier waarop zij het vlees lieten drogen (conserveren). Dit gebeurde op een raamwerk in de zon, dat “Bouccan” werd genoemd. De Spanjaarden waren uiteraard niet blij met de komst van dit gezelschap, en probeerden hen van het eiland te verjagen.
De Boekaniers verzetten zich hier hevig tegen, zij waren inmiddels een hecht broederschap, en maakten zodoende vele Spaanse schepen buit in hun strijd. Met de veroverde kanonnen en wapens wisten zij van “Tortuga” een onneembaar fort te maken. Met elke overwinning sloten zich meer rekruten bij de Boekaniers aan, en zij begonnen steeds meedogenlozere piraten te worden. Het was uiteindelijk de Britse marine, onder leiding van Horatio Nelson, die tegen het einde van de achttiende eeuw een einde maakte aan deze vorm van “piraterij”.